Prolog

Witam!

Po długiej i męczącej pracy w wolontariacie podczas maratonu, przychodzę do Was z nową notką! Prolog może i krótki, ale (możecie wierzyć lub nie) włożyłam w niego naprawdę dużo pracy, bym potem nie miała do siebie żalu. Chciałam go sobie sprezentować na szesnaste urodziny, ale tak się składa, że wypadają dopiero jutro. Cóż... mówi się trudno i żyje się dalej :D

Bez dalszych zbędnych słów: zapraszam do czytania!

★☆★☆★☆

        Siedziała na wieży astronomicznej i wpatrywała się z zainteresowaniem w gwiazdy. Kiedy była dzieckiem, jej mama powtarzała, że w gwiazdach kryje się nasza przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, a gdy spadają, dają nam szansę na jedno życzenie, które może wszystko odmienić. Nie wiedziała ile tu jest - kilka minut lub całą noc, nieważne. Chłodny wiatr muskał przyjemnie jej twarz i unosił długie, kasztanowe włosy. Mimo, że miała na sobie tylko koszulę nocną, nie odczuwała zimna. A nawet jeśli, to mróz już nie stanowił dla niej żadnej przeszkody. Spędzanie tu nocy stało się dla niej rutyną. Czuła się w tym miejscu po prostu najbezpieczniej. Wiedziała, że za chodzenie po zamku podczas ciszy nocnej może zostać surowo ukarana. A gdyby ktoś ją rozpoznał groziłaby jej nawet śmierć. Ale czy to miało teraz jakiekolwiek znaczenie? Przez całe życie była wzorową uczennicą, dobrą córką i lojalną przyjaciółką. Zawsze przestrzegała wszystkich zasad, starała się być najlepsza. I co jej to dało? Została zdradzona przez najbliższych jej ludzi. Od najmłodszych lat wszystko robili razem. Nie mieli przed sobą żadnych sekretów. Wydawało się, że będą nierozłączni już do końca. Cóż za naiwność! Teraz siedzi tu sama, oszukana, zdana tylko na siebie. Podczas gdy oni rozmyślali jak się jej pozbyć i ruszyć na misję tylko we dwóch, ona wymazała własnym rodzicom pamięć, tym samym tracąc dach nad głową. Jeszcze przed weselem Billa i Fleur uciekli z Nory zostawiając po sobie tylko nędzny kawałek papieru z pustymi słowami: "Zaopiekuj się Ginny. Wybacz, to dla twojego dobra. Nie szukaj nas". Musiała przeczytać kilka razy, by zrozumieć, co właściwie się stało. Walczyła z płaczem przez następny dzień, później tydzień i miesiąc. Kolejne wydarzenia dobijały ją jeszcze bardziej, ale przez cały czas powtarzała w duchu "Jestem odważną, mądrą dziewczyną i nie potrzebuję nikogo". Choć wiedziała, że to nieprawda, wmawiała to sobie codziennie dla własnego dobra niczym małemu, naiwnemu dziecku. Starała się nie zmienić w nikogo innego i być ciągle tą samą odważną Gryfonką. Jednak czasem to nie było takie proste. Miała wtedy ochotę uciec i schować pod ziemią, lub po prostu porozmawiać z Harrym i Ronem jak to zawsze miała w zwyczaju. Ale na nich już nie mogła liczyć. Musiała nauczyć się walczyć z ponurymi dniami sama...

Gdy zauważyła spadającą gwiazdę szybko zamknęła oczy i poprosiła w myślach o anioła stróża, który pomoże jej przetrwać nadchodzącą wojnę i okrutną samotność. Przez chwilę znów heroicznie walczyła z napływającymi łzami, ale tym razem nie dała rady. Zwinęła się w kłębek i przyciskając twarz do kolan, zaczęła żałośnie łkać. Opłakiwała wszystkie dni, które odbierały jej szczęście i siłę. Postanowiła ten jeden raz dać całkowity upust swoim emocjom. Kiedy chciała się już uspokoić, zaczęła cichutko śpiewać kołysankę, którą jako mała dziewczynka zawsze słuchała przed snem:

Pod pierzyną czarnej nocy
w blasku srebrnych gwiazd,
gwiżdże swoje kołysanki
rozśpiewany wiatr.

Księżyc wplata w warkoczyki
kolorowe sny,
śpij laleczko moja mała,
śpij córeczko, śpij.

        Nie wiedziała, że od dłuższego czasu obserwuje ją dobrze zamaskowany mężczyzna. Nie wiedziała też, że od tego dnia towarzyszył jej podczas kolejnych nocy. Śledził każdy jej ruch i gdy wpatrywała się w niebo wsłuchiwał się w nuconą przez dziewczynę melodię.